Elinborg Osvaldsdóttir

Bloggurin er eitt persónligt sjónarmið hjá tí, sum hevur skrivað.

Herfyri var frammi í miðlunum um møguligar bygnaðarbroytingar í fólkaskúlanum, soleiðis at kristnikunnleiki ikki longur skal vera sjálvstøðug lærugrein. Nú veit eg ikki, hvussu hetta ítøkiliga skal fara fram, men fari at loyva mær at koma við nøkrum viðmerkingum. Dagliga undirvísi eg í føroyskum á miðnámi, og tað verður tí í tí ljósinum, at eg fari at koma við nøkrum hugleiðingum. 

At undirvísa í føroyskum er ikki bara at seta ð og komma rætt. Tað snýr seg um mentan, søgu og samleika. Ígjøgnum lisnar bókmentir av ymiskum tekstasløgum og tíðarskeiðum læra tey ungu sína bakgrund og sína søgu at kenna. Kanska okkurt av tí enntá er samleikaskapandi.

Bókmentir hava ofta ymiskar tilsipingar, m.a. bíbilskar. Í okkara gerandistosi kenna flestu okkara eisini til ramaskríggj, Jobs tol, Judasar koss, at blaka perlur fyri svín, at hava olju á lampuni, at venda hin kjálkan til, at seta ljósið undir skeppuna, alt hevur sína tíð og tann, sum leitar, hann finnur – bara fyri at nevna nøkur fá. 

Í einum samfelag, har kristindómur hevur verið ein grundarsteinur í mentan og siðvenju í fleiri øldir, er tað avgerandi, at børn og ung kenna til bíbilskar tilsipingar og søgur, sum hava myndað okkara mál og mentan.

Kristnikunnleiki er ikki bert ein lærugrein, men ein lykil til at skilja og virða okkara mentanararv. Við at læra um bíbilskar tilsipingar og søgur fáa næmingar eina breiðari og djúpari fatan av málinum, sum vit brúka, og av teimum siðvenjum, sum vit hava.

Í einum altjóða samfelag, har vit dagliga møta ymiskum mentanum og trúarskipanum, er tað eisini týdningarmikið, at næmingar hava eina grundfatan av kristindómi. Hetta kann hjálpa teimum at vera opin og virðilig í samskifti við fólk úr øðrum mentanum og trúarskipanum.

Samstundis kann kristnikunnleiki vera ein vegur til persónliga menning. Við at læra um etiskar og moralskar spurningar, sum verða viðgjørdir í Bíbliuni, kunnu næmingar menna sítt egna virðisgrundarlag og læra at taka ábyrgd fyri sínum gerðum og avgerðum.

Tí er tað avgerandi, at kristnikunnleiki verður ein natúrligur partur av undirvísingini í føroyska fólkaskúlanum. Hetta gevur næmingum ikki bert vitan, men eisini amboð til at skilja og virka í okkara samfelagi.

Við at kenna til og skilja bíbilskar tilsipingar, kunnu næmingar betur tulka og meta um bókmentir. Hetta styrkir teirra bókmentaligu vitan og evni til at samskifta um tekstir, sum hava djúpar mentanarligar røtur. Tað er týdningarmikið, at næmingar læra um hesar bíbilsku tilsipingarnar í fólkaskúlanum, so tey eru betur før fyri at greina og tulka bókmentir, tá ið tey koma á miðnám. Hetta styrkir eisini teirra almennu búgving.

Orðatøk og bíbilskar tilsipingar eru ein vísdómskelda og vegleiðing, sum hava verið í øldir. Hesi geva okkum týdningarmiklar moralskar og etiskar meginreglur, sum kunnu hjálpa okkum at finna meining og veg í lívinum. Uttan mun til okkara átrúnaðarligu sannføring finna vit virðismikið innlit og íblástur í hesum orðtøkum. Við at brúka tey sum vegleiðara kunnu vit gerast betri menniskju og gera okkara til, at vit fáa eitt rættvísari samfelag. 

Fari til endans at sitera Rasmus Effersøe, nú hann er so aktuellur sum nakrantíð:

“Latið ei søguna doyggja, 
goymið hana so væl 
í dreingja sinni og moyggja, 
hon mikið útrætta skal.”