„Men tá ið hann sá illveðrið, óttaðist hann; og tá ið hann tók at søkka, rópaði hann og segði: »Harri, bjarga mær!« “
Matt.14,30

Ert tú úti í ódnarstormi, og verður lívsbátur tín blakaður higar og hagar, so ert tú bangin. Tú rópar á Gud; men stormurin tekur bara til, og aldurnar hótta við at gloypa tær. Tú rópar: “Hvar er nú Gud mín? Hevur hann hoyrt bøn mína?” Hann hevur hoyrt hana. Ofta er tað vilji hansara, at stormurin skal koma í hæddina. Í kærleika sínum hevur hann eina ætlan við tí. Hann vil hjálpa tær til størst møguliga trúgv fyri einaferð at kunna rætta tær trúarinnar krúnu. Hann vil svara trúgv tíni við sínum unduri og harvið gera navn sítt stórt. Ver tí djarvur og lova Gudi, tá ið stormurin ristir teg, og sig: Gud ger sín gerning, nú fara stór ting at henda mær, og navn hansara fer at verða dýrmett. Eg vil líta á hann og halda út.