“Spyr teir, sum hava hoyrt, hvat eg havi talað til teirra. Sí, teir vita, hvat eg havi sagt.”
Jóhs. 18,21

Tað er, sum Jesus við hesum orðum lítur tað upp í hendurnar á okkum, sum eru lærusveinar hansara. Hann sigur við tey, sum vilja vita nakað um kristindómsins boðskap, at nú er tað ikki meira hann, tey skulu fáa svar frá, men lærusveinum hansara. Soleiðis kallar hann okkum til tænastu í teirri løtuni, hansara egni gerningur her á jørð er við at vera lokin.

Vit skulu føra gerningin víðari. Vit skulu vera muður hansara. “Spyr teir!” Minst til, tað er Jesus sjálvur, sum so staðiliga hevur víst á okkum. So kunnu tey altso við fullum rætti vænta, at vit bæði kunnu og vilja geva teimum greitt svar um, hvat tað er, Jesus hevur sagt og lært.

Í fyrsta lagi: vita vit so tað, vit skulu vita? Hava vit tann kunnleika til Bíbliuna t.d., sum krevst fyri at kunna geva greitt svar til teirra, sum spyrja? Eru vit før fyri at geva tað kristna svarið í orðaskiftum, sum vit taka lut í?

Í øðrum lagi: vilja vit, eru vit til reiðar? Er tað soleiðis, at vit við takksemi taka hvørt høvi, sum býðst, til at avleggja roknskap fyri ta trúgv og ta vón, sum býr í okkum? (1. Pæt. 3,15)

Kanska fært tú høvi í dag. Minst so til: tað er Jesus sjálvur, sum hevur víst teimum spyrjandi til at fáa svar millum annað frá tær.
E. Campbell umsetti.