Eg elski versið: “Faðir vár, tú sum ert í himlunum.” Alla mína tíð havi eg havt spurningar: “Ert tú veruliga har?” “Er Gud veruligur?” Tá ið eg sigi hesi orðini, merkir tað fyri meg, at ja – hann er veruligur, og hann er har.

Hetta fekk serligan týdning, tá maður mín doyði. Hann fekk staðfest briskrabba, og vit vistu, at hann ikki hevði langa tíð eftir. Tað gingu umleið seks vikur til hann doyði. Hann hevði bara verið pensjóneraður í fýra ár, og eg sjálv í tvey. Vit høvdu glett okkum til at ferðast og síggja heimin – og tí hann hevði verið prestur, eisini at fáa okkara egna heim. Vit vóru sjelkað, tá vit fingu sjúkuváttanina.

Hann doyði friðarliga heima. Eg havi ongantíð kent vreiði móti Gudi, hóast eg spurdi, Gud, hví skal hetta henda, men eg haldi, at Gud bar meg.

Tá maðurin var farin, var so nógv, sum skuldi gerast, og eg sat eftir við kensluni: “Um hetta veruliga er satt – hvar er hann so nú?” Tá fekk Harrans bøn nýggjan týdning fyri meg, tí eg sá, at maður mín var hjá Gudi. Tað var ein troyst í sorgini at vita, at tað var í lagið – hann hevði tað gott. Hann var nú hjá Gudi, og tað var gott. Hetta var mær stór troyst í sorgini.

Tað gingu umleið fimm ár, áðrenn eg aftur føldi meg sum meg sjálva. So nógv skuldi broytast og leggjast um.

Harrans bøn verður sungin ella biðin til hvørja gudstænastu. Í teimum árunum, eftir at maður mín doyði, hoyrdi eg hesi orðini aftur og aftur, og tey góvu mær vissu um, at tað var satt. Eg kann altíð venda aftur til Harrans bøn í truplum tíðum – hon gevur mær stóra troyst og vissu.

Harrans bøn: “Faðir vár, tú sum ert í himlunum! Heilagt verði navn títt; komi ríki títt, verði vilji tín sum í himli so á jørð; gev okkum í dag okkara dagliga breyð; og fyrigev okkum skuldir okkara, so sum vit fyrigeva skuldarum okkara; og leið okkum ikki í freistingar; men frels okkum frá tí illa.” (Matt. 6,9–13)

Kelda: Bible Society