Carsten Fonsdal Mikkelsen

Bloggurin er eitt persónligt sjónarmið hjá tí, sum hevur skrivað.

Vit kenna hesi orðini: Grasið er altíð grønari hjá grannanum. Tey rúma nøkrum alment menniskjaligum – einum ófriði, einum longsli, einum eyga, ið altíð leitar víðari. Hví eru vit ongantíð heilt nøgd? Hví halda vit, at hitt góða lívið altíð er onkra aðrastaðni? 

Her í Føroyum er nú hásummar – so sigur í øllum førum álmanakkin. Men tað er regnið, sum ræður. Seinastu vikurnar hava verið vátar, tungar, slevjutar. Og kortini grør. Grasið trívist. Landslagið lýsir í livandi grønum litum. Tað slær meg: Tað, vit leingjast eftir – tað fruktagóða, tað vakra – hongur óloysiliga saman við tí, vit helst vilja sleppa undan. Hini hava kanska sólina – men eingin staður á fold er grønari enn her. Tí prísurin fyri grønt gras er regn. Soleiðis er tað í náttúruni. Og kanska eisini í lívinum. 

Skuggin av kærleika 

Vit vilja fegin hava kærleikan, men ikki sorgina. Felagsskapin, men ikki sárbærið. Trúarinnar dýpd, men ikki kostnaðin. Vit vilja liva til fulnar – men uttan at missa. 

Men soleiðis er veruleikin ikki. 

Í mínum fyrrverandi starvi sum sjúkrarøktarfrøðingur havi eg mangan staðið tætt við lívsins enda. Tætt við tey doyggjandi og teirra kæru. Tað er eitt stað, har tann yvirflatiska hvørvisjónin tagnar. Har tað verður greitt, hvat veruliga hevur týdning. Og aftur og aftur sá eg tað sama: Kærleikin særir. Ikki tí hann er skeivur, men tí hann hevur týdning. Sorgin, pínan, máttloysið – tað er prísurin fyri at hava elskað. Tú kanst ikki missa ein, tú ikki hevur givið hjarta títt til. Ongi tár eru uttan tilknýti. Ongin missur uttan týdning. 

Tað tykist, sum um kærleikans náttúra altíð ber sorgina við sær sum ein skugga. Vit kunnu ikki fáa annað uttan hitt. Og tó velja vit kærleikan. Tí tað er har, vit veruliga liva. Tí vit ásanna, at vit túsund ferðir heldur vilja elska og missa enn ongantíð at hava elskað. 

Kærleikin, ið kostar 

Gud elskaði heimin – og tað hevði sín prís, sigur Jóhannes evangelistur. Gud gav tað dýrabarasta, hann átti, til ein heim, sum kanska ikki vildi taka ímóti. Gud valdi kærleikan við opnum eygum, væl vitandi, at tað fór at kosta honum alt. 

Orðini úr Jóhannes 3:16 eru vorðin tey kendastu í Bíbliuni. Kanska tí tey flyta okkum, seta okkum í rørslu. Tí tann kærleikin, vit verða møtt við, bindur okkum. Hann vekir eina neyðsyn í hjartanum. Hann kallar okkum at elska aftur. Sum Paulus skrivar: “Kærleiki Krists valdar okkum.” 

Tá vit hava møtt einum slíkum kærleika, kunnu vit ikki vera tey somu sum áður. Vit verða kallað at elska aftur – ikki bert í orðum, men í verki. Í valum. Í eftirfylgjan. Vit fáa eitt nýtt lív – og tað mugu vit velja at liva. 

Svar kærleikans 

Vit siga av røttum, at frelsan er ókeypis. Hon er ein kærleiksgáva, sum Jesus gevur øllum, ið taka ímóti. Men kortini uppliva vit, at tann kærleikin, vit fáa, kemur við einum kostnaði. Hann bindur okkum til nakað størri enn okkum sjálvi. Tað er kanska tað mest krevjandi við evangeliinum: Tað kallar okkum ikki bert at taka ímóti, men eisini at geva. At geva okkum sjálvi – at eftirlíka. Ikki av tvingsli, men tí vit ikki kunnu annað. Tí kærleiki Krists valdar okkum til at elska aftur. 

Vit nevna tað lærusveinaskap. Og hóast hann sprettur úr kærleikanum, sum vit verða møtt við, er tað ein tilgongd, vit mugu fara ígjøgnum. Tað krevur royndir og vísdóm at elska. Og tey, sum av álvara leggja seg eftir tí, duga tað sum oftast best. Tað er galdandi í hjúnalagnum – og í Guds ríki. 

Jesus sum fyrimynd 

Eins og grøna grasið sprettur av regni, má eftirfylgjan av Kristi spretta úr kærleikanum, ið vit verða møtt við. Tað, vit leingjast eftir – meining, dýpd, heild – krevur nakað av okkum. Ikki sum eitt gjald, men sum eitt svar. Tí kærleikin kallar altíð á aftursvar. 

Eitt lív í tilbiðjan og tænastu 

Jesus byrjaði sína tænastu við at gerast menniskja. Tí gevur tað meining, at lærusveinar hansara byrja sama stað: við at gerast menniskju av nýggjum. Ikki gudar í egnum heimi, men menniskju í livandi sambandi við Gud og hvørt annað. 

Tað krevur, at vit stíga niður úr sjálvgleðinnar hæddum og sleppa tørvinum at verja okkum sjálvi. At vit deila borð við tey, sum standa uttanfyri, røkka hond, har eingin annar ger tað, og bera byrðar hjá hvørjum øðrum – eins og hann bar okkara. 

Tað krevur sárbæri. Eisini tá tað kostar. Eisini tá vit standa í vanda fyri at verða svikin. 

Og eins og hann, mugu vit vera tilbiðjandi. Jesus ikki bert virkaði – hann bað. Hann prísaði Faðiri sínum, takkaði, søkti sambandið við Gud. Tað er eisini okkara leið: at elska Gud av hjarta, sál og sinni – og at lata tann kærleikan koma til sjóndar í orðum og gerðum, bæði móti honum og okkara næsta. 

Prísurin fyri grønt gras er regn. Prísurin fyri kærleika er sorg. Prísurin fyri trúgv er eftirfylgjan. Men tað er alt samalt tað vert. Tað er kærleikans lívstreyt.