Mítt hjarta hevur eitt tilhald 

Tá eg siti við tann friðarliga fjørðin ein heitan summardag og kenni hitan frá sólini, eri eg eydnuríkur. Eg kann sita har leingi og royna at fanga tað. Eg súgvi gleðina til mín í eini roynd at gerast enn meira eydnuríkur. Men har er eitt mark fyri tí gleði, eg upplivi. Tað er eins, og eri eg 99,9% á mál, men tað manglar bara tað síðsta. Tað er okkurt, eg vil fáa fatur á, men eg veit ikki, hvat tað er. Ein lítil tómleiki er eftir. Kanska er tað kenslan av, at um eina løtu fer løtan at enda. Um eina løtu má eg reisa meg og fara heim. Um eina løtu fer sólin ikki skína longur. 

C.S. Lewis skrivar í The Weight of Glory: “Bøkurnar ella tónleikurin, har vit hildu, at vakurleikin var at finna, fara at svíkja okkum, um vit líta á tey; vakurleikin var ikki í teimum, hann kom bara ígjøgnum tey, og tað, sum kom ígjøgnum tey, var longsul.” Og hann hevur rætt. Eg kann ikki leggja gleði mína í sólarinnar hita. Tað sama kann sigast um ta gleði, vit uppliva, tá familjan er savnað kring døgurðaborðið, ella kanska rundan um klaverið. Ella um ta gleði, vit kenna, tá vit njóta eina ómetaliga vælsmakkandi skaftekotelett. Hvørki vakurleikin ella gleðin liggja í hesum tingunum. Men vit hava helst øll slíkar løtur og upplivingar, sum í núinum næstan fær okkum á mál, meðan tíðin stendur still eina løtu. Men so fer lívið víðari. Vit verða mettaði av matinum, reisa okkum frá borðinum og fara hvør til sítt. Sangurin og tónleikurin tagna, og sólin verður avloyst av hørðum vindi og regni. 

Eg trúgvi, at sálmaskaldið Brorson hevði skilt C.S. Lewis. Vit merkja tað í jólasálminum Mítt hjarta tilhald hevur. Vit kenna aftur tann longsul, sum liggur aftan fyri orðini. Hjartað og sinnið leita altíð móti onkrum, sum er størri enn tað, vit hava nú. Og Brorson sigur okkum, at hann hevur funnið útav, hvat tað er, sum hjartað leitar eftir: 

Mítt hjarta tilhald hevur, 
har Jesus føddur var. 
Mín hugur hagar dregur, 
sítt mið hann hevur har. 

Eitt lítið barn í eini krubbu er málið fyri tann longsul, tann tyngjandi tómleikin í búkinum er tekin um. Í hesum lítla barni finna vit tann heim, sum vit eru skapt til at hoyra til. Her finnur spurvurin reiður sítt, svalan sítt tilhald, og sjálvt hin stolta og sterka leyvan finnur eitt stað at hvíla seg. Eitt heim. Eitt tilhald, eitt ævigt samband. Ein sól, sum ongantíð fer niður. Lovsongur, sum ongantíð tagnar. 

Har býr mín longsul inni, 
har fær mín trúgv alt gott. 
Tú fert mær ei úr minni, 
tú fagra jólanátt. 
Nei, hjarta, sál og sinni 
skal nú upp latast tær. 
Her skalt tú búgva inni, 
kom, Jesus, gist hjá mær. 
Tað er ei fremmant býli, 
so dýrt tað keypti tú. 
Nú tryggur her tú hvíli 
í kærleika og trú. 

Á grasgóðum fløtum hann letur meg liggja, til hvíldaráir hann leiðir meg. Hann sál mína lívgar, fyri navn sítt meg beinir á rætta leið.

Sl 23:2-3
Spurningar
Í løtuni eru ikki spurningar til greinina