”Og tað hendi, tá ið Jesus hevði endað hesar talur sínar, tá stóð mannamúgvan rættiliga bilsin av læru hansara; tí at hann lærdi tey sum tann, ið eigur mekt og mæti, og ikki sum teir skriftlærdu teirra. ”
Matt.7,28-29

Tá eg lesi um Jesus Kristus – um lív og levnað hansara, so háttar hann sær sum ein kongur, heilt frá føðing hansara og til hann aftur situr á trúnu himins. Hann risti aldri, var heldur ikki óttafullur, ongantíð spurdi hann um ráð, aldri segði hann: ”Hvat skal eg gera? Kanst tú hjálpa mær?”

Aldri bað hann nakran hjálpa sær. Hann var ongantíð í iva, ongantíð ivandi, aldri misti hann tamarhaldið á sær sjálvum. Um tað snúði seg um ein devil ella ein heil legión, illir andar í túsundatali, ið stóðu framman fyri honum, so var hann kortini kvirrur og sigiligur. Hann var kongur. Og meðan hann vaks upp til mans, so vaks hann upp sum kongur – lýtaleysur.

Tá hann – 30 ára gamal – aftaná dóp sín í Jordanánni, tá dúgva Andans var komin niður yvir hann – hevur strítt móti devlinum í oyðimørkini, so vendir hann aftur fyltur við Heilaga Anda og kraft. Hann vendir ikki aftur sum ein vanligur prædikumaður, har alt gongur galið eitt kvøld og har hann dagin eftir vinnir eitt slag, men hann kemur aftur sum kongur. Tá hann gekk runt í Ísrael úr suðuri í norð, úr eyst í vest, úr bygd í bygd, ja so ger hann tað sum kongur uttan at steðga á.

Hann gongur sum ein kongur. Hann gongur sigursgongd. Hann hevur sigrað á synd, deyða og makt myrkursins.

Effie Campbell umsetti