Bæði bein á jørðini
“Men nú tráa teir eftir einum betri, tað er einum himmalskum fedralandi; tí skammast Gud ikki við teir, at kallast Gud teirra” (Hebr 11,16).
Gud er so gávumildur. Ta ferðina, hann skapaði okkum, fingu vit tvífalt av øllum lívsneyðugum gøgnum. Tvey eygu, tvey oyru, tvey lungu og so framvegis. Eisini hevur hann givið okkum tvey fedralond. Onkur heldur, at tá ið longsul stendur at tí æviga fedralandinum, so fer ein uttan at hugsa, vera líka glaður við sítt jarðiska fedraland. Tað er ein undirmeting av, hvat kærleiki er, sum at foreldrakærleikin er býttur í helvt, tá ið tvey børn eru komin.
Ein drongur spurdi pápa sín: “Pápi, hvagar gongur veruliga vegurin til Himmals, sum tit so ofta snakka um? “ “Tað skal eg siga tær, sonur mín. Hann gongur út um alla jørðina.” Ja, tað er spurningurin. Væl eri eg á ferð, vit eru pílagrímar, “vit hava ikki her ein verandi stað”. Vit eru á ferð. Vit standa við báðum beinum á jørðini. Soleiðis hevur Gud ætlað tað. Tað eru vit ikki før fyri á vinna á. Henda jørð, er tað staðið, har Gud hevur ætlað okkum at tæna sær. Men strævið kann tað tykjast, tá vit ein dag, vit ikki dugdu á at skyna, gerast so gomul, at vit kenna okkum fremmand her á jørðini, ja, fremmand í okkara fedralandi, uppliva hetta, eg aldri hevði droymt um, at skammast um fólk mítt. Tá kann tað gerast ein freisting at fáa seg at siga, gott, at eg ikki skal vera her ævigt. Eg eri um at kódna av tí dálkaðu luftini, fari brátt at siga tykkum øllum farvæl.
Fremmandakenslan í sær sjálvum, sum ikki slepst undan, er tó ikki syndug. Hon má tó ikki fáa okkum at svika okkum burtur úr sorgini. Í eydnusælum løtum sungu vit gleðissangir. Hetta bar sálini gleði og mót. Nøkur bera tó trega og sorg.