“Soleiðis lýsi ljós tykkara fyri fólki, at tey mega síggja góðgerðir tykkara og æra faðir tykkara, sum er á himli” (Matt 5,16).

Eg havi ofta hugsað um hetta við Santa Lusiu. Hvør var hon, og hví læra vit okkara børn frá ungum aldri av at ganga Lusia? Tá eg so sá hesa strofuna ein dagin “husk at bære lys for hindanden i en mørk tid”, tá hugsaði eg: sjálvandi læra vit okkara børn at ganga Lusia. Sjálvandi eiga vit at hava lusiagongdir í okkara kirkjum og samkomuhúsum og á stovnum og eldrabýlum. Vit hava øll brúk fyri, at onkur er, ið ber ljós fyri okkum. Og vit kunnu øll bera og vera eitt ljós fyri onkran annan. Á ein hátt er hetta ein ímynd, men ofta kann ein ímynd minna okkum á, hvat vit eiga at velja í okkara gerandisdegi: at vera eitt ljós fyri Harran Jesus og skína fyri hvønn annan. At ofra ein part av okkum og okkara tíð eins og søgnin sigur, at Lusia gjørdi fyri onnur í neyð. Og at raðfesta at brúka tað ljósið, ið Harrin hevur kveikt í okkum. Vit eru ljós og salt, og vit eiga at lata ljósið skína sum úr einum ljósastaka. Ivast vit í okkum sjálvum, hava hug at fjala ljósið, kenna at okkara ljós kámast, lat okkum tá minnast til hann, ið er upphavið til ljósið. Hann, sum skapti ljósið úr ongum, kann hann ikki eisini skapa ljós í okkum og halda sítt ljós skínandi í okkum? Æran er Hansara.