Ein summardag var eg sum smágenta eini ørindi inni hjá eini eldri konu. Meðan eg soleiðis standi og bíði eftir einumhvørjum, sigur hon mest sum fyri seg sjálva: “Støvið er sum syndin, tað kemur aftur og aftur.” Heimafturkomin mátti eg siga mammu hesa undarligu samanbering. Tá fekk eg eina skilagóða frágreiðing og skilti, at konan hevði grein í sínum máli. Ongin av okkum er fullkomin. Vit bæði snáva og detta, hóast vit royna okkara besta. Í Jesaja 44, 22 lesa vit: “Sum royk eg striki út tíni misbrot og sum skýggj tínar syndir; vend við til mín, tí eg eri loysnari tín.” Biðja vit Gud um fyrigeving, so fyrigevur hann. Har er onki ivamál. Tá hann sleppur at gera høvuðsreint í okkara lívi, tá stendur støvrokið frá. Støvrokilsið blívur til onkis eins og myrkrið, sum hvørvur fyri ljósinum. Tá Gud kemur við sínum kærleiksfulla støvsúgvara, blíva vit rein og lýtaleys í hansara eygum.