Tað regnar

Skrivað: Marita Eckhardt Tróndheim

Tað er ein sera gráur morgun í morgun. Tað regnar, og skýggini hanga tung niður á húsatekjurnar. Regndroparnir dryppa niður á hyljaflekkutar gøtur, og blómurnar orka ikki at reisa seg undir vektini. Tað er eins og tað tyngir heilt niður á akslarnar. Men sjálvt í gráu løtuni verði eg mint um gleði og vón. Regnið gevur blómunum føði, vaskar gøturnar og trappusteinin, og áðrenn eg veit av, síggi eg ælabogan og sólglottar millum fyrr so tungu skýggini.

Av og á møta vit mótgongd, ið vit ikki duga at síggja ígjøgnum. Tá er umráðandi at minnast regnið og at duga at síggja regnið sum mynd. Mótgongdin kann arbeiða í okkum, og tá hon sleppir, skína sólglottarnir á okkum. Gud er altíð til staðar, men av og á tykist hann fjaldur frá okkum; men burtur er hann ongantíð.

Ælabogin varð givin okkum sum tekin fyri nógvum árum síðan. Hann varð givin okkum sum tekin um Guds sáttmála við sítt fólk. Men uttan regnið kunnu vit ikki síggja ælabogan.

Jákup skrivar soleiðis í brævi sínum: “Haldið tað, brøður mínir, fyri bera gleði, tá ið tit verða staddir í ymiskum freistingum, við tað at tit vita, at roynslan av trúgv tykkara virkar tolmóð” (Ják 1,2-3).