Eg heilsi tær fagri, frálíki kavi,

sum fyllir loftið frá fjalli at havi,

tysjandi niður á tekjur úr skýnum,

niður á fólk, sum eg hitti í býnum!

Dansandi flúgva tær flykrur sín veg,

vilja í spølni ei gera fortreð,

kyssa hin vakra á munn og á nakka,

flákra so burtur, seg hevja og lækka.

Skyggjandi hvít komst tú flykra úr erva,

rein sum ein eingil, ið ongan vil nerva.

Friðleys tú flákrar, tó møðist tú ei,

Fert glað í holt við øll á tíni leið.

Melur í klingur og dansar so glað,

ert púra ør, sveimar skjót, skjót avstað.

Tumlast í skalvar og syndrast so smátt,

hundarnir goyggja og leypa so hátt

eftir eini flykru, sum leikar so løtt.

Býurin vaknar til kava og fest,

tá ið hann sær henda kærkomna gest.

Út kvika fólk sær og ganga avstað,

heilsast og rópa og eru so glað.

Frálíkar sleður og bjøllur, sum ringja.

Altar við køllum og konum, sum syngja,

gellandi skreiða við súsandi ferð.

Háborni kavi! Ja, hví komst tú her

Niður at traðkast við hógv’ og við fót’,

blandast við runu og skitti og sót’.

Traðkast til evju í runuta býnum,

var tað tí, tú komst niður úr skýnum?

Sum nýlagstur kavi so rein var eg tá,

men sum hann nú til spott og til háð,

fall eg úr himli, trampað og dálkað,

hevði við lyst í syndum mær válkað.

Biddandi, bannandi fjakkaði eg,

til hvønn ein keypara seldi eg meg.

Hataði tey livandi, ræddist tey deyðu!

Eg fall djúpt, Gud, og tað vist við lít,

og fyrr var sum kavin eg skyggjandi hvít.

Eg, sum var vøkur í ungdómsins vár’

eygu sum gimsteinar, glógvandi klár,

hjartað so reint sum hitt dýrasta gull

smikrað og hávird, sum nývaskað ull.

Faðir og móður og slektin hjá mær,

eg øll tey misti í fallinum har.

Ja, sjálvt hin armasti biddari í býnum

fer av vegnum, burt frá leiðum mínum

óttast hvønn trevil í mínum búna,

sum avkvett blóma eri eg fúnað.

Sárt eins og nú, tá tað kavar so tætt

yvir eina sál, nei, ikki er tað lætt.

Sárt eins og náttin við kulda og frosti

ger, at eg liggi her støðugt og hosti,

ger, at eg vinaleys doyggja má í loyndum.

Á, alt ov veik til eitt suff, sum kann hoyrast,

her, sum tey syngja og vilja koyrast,

Gud gloymir ongan, hann gav mær í dag

ein sang gjøgnum kavan, tá eg lá og bað.

Friðleys og dálkað til skomm og til spott!

Vesali syndari, fell ei í fátt!

Sál, sum hevur syndað, bjarging fyri teg,

Kristus er komin , djúpt hann boyggir seg

niður at bjarga til ævigt lív og gleim,

tí doyði hann og kom í henda heim,

stunandi, bløðandi, doyggjandi har,

á krossartrænum tínar syndir bar!

Á, hoyr hans náðirødd, lat upp títt oyra!

”Náði til mín!” Vil mítt suff hann nú hoyra?

Ja, í tí flóð, sum á Golgata rann,

tváa meg Harri, tú tað eina kann,

og eg skal verða, hóast gremjan og háð,

snjóhvít og rein – fyri ásjón tíni stá.